ในบทความวิจัยพาดหัวข่าวนี้อ้างอิงจากผู้เขียนได้ตรวจสอบว่าคำแนะนำในการลดปริมาณโซเดียมลงอย่างมากนั้นได้รับการสนับสนุนจากหลักฐานที่น่าเชื่อถือหรือไม่ ข้อสันนิษฐานของบทความนี้คือคำแนะนำในปัจจุบันที่ให้จำกัดการบริโภคโซเดียมให้อยู่ที่ 2.3 กรัมต่อวันนั้นไม่สามารถทำได้สำหรับคนส่วนใหญ่ในระยะยาว และอ้างว่าไม่มีหลักฐานที่มีคุณภาพดีในการแสดงว่าการบริโภคเกลือที่น้อยลงช่วยลดความเสี่ยงของโรคหัวใจและหลอดเลือดได้
ผู้เขียนแนะนำว่าการบริโภคโซเดียมทั่วโลกในปัจจุบัน ซึ่งมีตั้งแต่
3-5 กรัมต่อวัน มีความสัมพันธ์กับความเสี่ยงต่ำที่สุดสำหรับโรคหัวใจวาย โรคหลอดเลือดสมอง หรือเสียชีวิตก่อนวัยอันควร และอาการหัวใจวายและโรคหลอดเลือดสมองจะเพิ่มขึ้นก็ต่อเมื่อการบริโภคโซเดียมสูงหรือต่ำกว่านี้
แต่มีข้อโต้แย้งมากมายเกี่ยวกับการอ้างสิทธิ์เหล่านี้ และคำแนะนำที่มีอยู่เพื่อจำกัดการบริโภคเกลือยังคงอยู่ เรามาพิจารณาประเด็นที่เกี่ยวข้องกับการอ้างสิทธิ์เหล่านี้อย่างละเอียดยิ่งขึ้น ตลอดจนงานวิจัยสำคัญที่ผู้เขียนพลาดไป
ซึ่งสูงกว่าเป้าหมายการบริโภคที่แนะนำคือโซเดียม 2 กรัม (เกลือ 5 กรัม) ต่อวัน และ ปริมาณ การบริโภคที่เพียงพอคือ 460-920 มิลลิกรัม (เกลือ 1.3-2.6 กรัม) ต่อวัน
การบริโภคโซเดียมในออสเตรเลียมีความคล้ายคลึงกับส่วนอื่นๆ ของโลก ข้อมูลจาก 66 ประเทศซึ่งคิดเป็น 3 ใน 4 ของประชากรผู้ใหญ่ทั่วโลก รายงานว่าการบริโภคโซเดียมเฉลี่ยอยู่ที่ 3.95 กรัมต่อวัน และอยู่ในช่วง 2.2 ถึง 5.5 กรัมต่อวัน
การทบทวนมาตรการลดเกลือในอาหารอย่างเป็นระบบในปี 2560พบว่าการให้คำปรึกษาด้านอาหารเป็นรายบุคคลสามารถลดการบริโภคเกลือของบุคคลได้ประมาณ 2 กรัมต่อวัน (เทียบเท่ากับโซเดียม 780 มก.) ในช่วงเวลาไม่เกิน 5 ปี
กลยุทธ์ที่ใช้กับประชากรซึ่งรวมถึงการปรับสูตรอาหารที่ผลิตให้มีระดับเกลือต่ำลง การปรับปรุงฉลากและการให้ความรู้ทางสื่อมวลชนมีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้นในบางภูมิภาคลดการบริโภคเกลือโดยเฉลี่ยประมาณ 4 กรัมต่อวันในฟินแลนด์และญี่ปุ่น ผู้เขียนรายงานฉบับล่าสุดเน้นย้ำถึงการขาดการศึกษาในประชากรที่แสดงว่าพวกเขาได้รับโซเดียมจากอาหารน้อยกว่า 2.3 กรัมต่อวัน
แต่สิ่งนี้ล้มเหลวในการรับทราบความท้าทายในการทำการศึกษา
เพื่อทดสอบสิ่งนั้น หรือความสำคัญของการลดปริมาณโซเดียมของคุณเมื่อเทียบกับสิ่งที่คุณบริโภคตามปกติ การตัดเกลือช่วยลดความเสี่ยงต่อโรคหัวใจ
การทดลองสุ่มที่เผยแพร่เมื่อเร็วๆ นี้ ใน 600 หมู่บ้านในชนบทของจีน แสดงให้เห็นว่าการลดการบริโภคเกลือสามารถลดความเสี่ยงของบุคคลต่อโรคหัวใจและหลอดเลือด หัวใจวาย และโรคหลอดเลือดสมอง
การศึกษานี้รวบรวมผู้ป่วยโรคความดันโลหิตสูงมากกว่า 20,000 คนที่มีประวัติเป็นโรคหลอดเลือดสมองหรือมีอายุมากกว่า 60 ปี กลุ่มหนึ่งได้รับการสุ่มให้ใช้เกลือทดแทนเพื่อลดปริมาณโซเดียม กลุ่มที่สองยังคงใช้เกลือปกติ ทั้งสองกลุ่มได้รับการติดตามมากกว่าห้าปี
ประเด็น สำคัญ: ไม่มีการโต้เถียงกันเรื่องเกลือ: เราควรบริโภคให้น้อยลง
การแทรกแซงนำไปสู่การลดลงของโซเดียมที่ขับออกทางปัสสาวะ (บ่งชี้ถึงภาวะแทรกซ้อน) และลดความดันโลหิต
อัตราการเกิดโรคหลอดเลือดหัวใจที่สำคัญ รวมถึงอาการหัวใจวาย ต่ำกว่ากลุ่มที่ได้รับเกลือทดแทนถึง 13% เมื่อเทียบกับกลุ่มที่ได้รับเกลือปกติ อัตราของโรคหลอดเลือดสมองลดลง 14%
การทดลองนี้แสดงให้เห็นถึงประโยชน์ของการลดปริมาณโซเดียมในอาหาร โดยไม่คำนึงถึงเป้าหมายรายวันที่เฉพาะเจาะจง
มนุษย์ต้องการโซเดียมเพื่อรักษากระบวนการที่จำเป็นของร่างกายเช่น ปริมาณของเหลวและความคงตัวของเซลล์ ระดับโซเดียมมีความสมดุลแม้ว่าระบบที่ละเอียดอ่อนของฮอร์โมน กระบวนการทางเคมี และเส้นประสาท เพื่อให้แน่ใจว่าโซเดียมที่เกินความต้องการจะถูกขับออกทางปัสสาวะ
มีหลักฐานที่ขัดแย้งกันเกี่ยวกับสุขภาพของหัวใจเมื่อคุณได้รับโซเดียมต่ำมาก นักวิจัยบางคนแนะนำว่ามี ความสัมพันธ์ ในรูปตัว Jซึ่งทั้งการบริโภคที่ต่ำและสูงมากจะเพิ่มความเสี่ยงของผลลัพธ์ที่ไม่ดี (ส่วนท้ายของรูปตัว “J”) ในขณะที่ความเสี่ยงต่ำสุดอยู่ที่จุดกึ่งกลางของการบริโภคเกลือ (เส้นโค้งในตัว “J”)
เส้นโค้งรูปตัว J ในการศึกษาบางอย่างเกี่ยวกับเกลือและความดันโลหิตสามารถอธิบายได้จากประเด็นต่างๆ เช่น ข้อผิดพลาดในการวัด ความผันแปรแบบสุ่ม ความแตกต่างอื่นๆ (ในอายุ เพศ สถานะการสูบบุหรี่ หรือสถานะทางเศรษฐกิจและสังคม) รูปแบบการบริโภคอาหารที่มีอยู่หรือปัญหาสุขภาพอื่นๆ ปฏิสัมพันธ์ ระหว่างการลดโซเดียมที่สำคัญกับวิถีทางสรีรวิทยาของร่างกายที่ควบคุมความดันโลหิต
หรืออาจอธิบายได้ด้วยสาเหตุย้อนกลับ ซึ่งผู้ที่ได้รับคัดเลือกเข้าร่วมการศึกษารายงานการบริโภคโซเดียมต่ำ เนื่องจากพวกเขาได้รับคำแนะนำให้รับประทานอาหารที่มีเกลือต่ำก่อนเข้าร่วมการทดลอง
ในขณะที่เรารอการวิจัยเพิ่มเติมเพื่ออธิบายความแตกต่างที่เกี่ยวข้องกับเส้นโค้งรูปตัว J หลักฐานที่ครอบงำพบว่าการบริโภคโซเดียมต่ำ เมื่อเทียบกับการบริโภคที่สูงขึ้น นำไปสู่การลดความดันโลหิตที่สำคัญ
